Beter worden

Eerder schreef ik over mijn angsten om niet te slagen in dit avontuur, om niet te kunnen worden wat ik wil zijn. Dagelijks moet ik mijn eigen gedachten in bedwang houden.

Toen ik besloot ontslag te nemen kreeg ik steeds de vraag: 'Wat ga je nu doen?'. Mijn antwoord dat ik documentaire films wilde maken en grafische vormgeving wilde gaan doen, leidde tot lichtelijk gefrons en vervolg vragen als: 'Ga je dan naar de filmacademie?' of: 'Ga je een grafische vormgevingscursus doen?' of: 'Hoe ga je dat combineren?'.
Ik was niet van plan om weer naar school te gaan. Ik wilde het gewoon proberen met de ervaring die ik de afgelopen jaren had opgebouwd en ik had geen idee of deze dingen te combineren waren. Maar steeds wanneer ik in zo'n gesprek terecht kwam, kreeg ik daarna een paniekaanval.

Waar was ik mee bezig? Natuurlijk stelde ik mezelf dezelfde vragen: hoe kan ik een nieuwe carrière beginnen in een veld (of zelfs twee) waarin ik geen echte opleiding heb gehad? In Nederland is het hebben van 'de juiste opleiding' een groot goed. Op de middelbare school ligt de nadruk op het kiezen van een goede vervolgopleiding en wanneer mensen iets anders willen gaan doen op latere leeftijd laten ze zich omscholen. Maar als ik kijk naar de mensen om me heen, werken er maar weinig in het veld waarin ze ooit opgeleid zijn.

In Amerika realiseerde ik me dat ik ook anders naar mijn situatie kan kijken: daar kun je alles zijn wat je wil zijn, zolang je er maar hard voor werkt. De Amerikaanse droom. Natuurlijk kleven daar ook veel nadelen aan, maar de Amerikaanse reactie op mijn nieuwe carriere was hoopgevender: 'Wat voor films wil je dan maken?', 'Wat ontwerp je dan?' 'Goed dat je die dingen combineert!'.

Ik ben nog steeds aan het werk om te worden wat ik wil zijn. En ik vergelijk mezelf nog altijd met de mensen die wél de juiste opleiding hebben, en steeds raak ik ontmoedigd. Hoe kan ik zo goed worden als zij? Toen zag ik onderstaande video, en realiseerde ik me dat ik nog niet geweldig hoef te zijn. Ik moet beter worden in wat ik doe en dat kan alleen door er hard aan te werken. En dat is precies wat ik et afgelopen jaar gedaan heb.

Een jaar nadat ik ontslag heb genomen, ben ik op het punt dat ik mezelf een beginnend film maker /  grafische vormgever noem. Wat al een stap verder is dan het alleen te wíllen worden. En voor nu is dat voldoende. In plaats van mezelf te vergelijken met anderen, die duidelijk meer ervaring hebben, vergelijk ik me met mezelf, een jaar geleden. Als ik dan kijk naar wat ik gedaan heb, en wat ik gemaakt heb, dan weet ik dat ik langzaam beter wordt. Ook al roepen mijn angsten nog steeds op verloren momeneten dat het niet goed genoeg is.

Klik voor de video!

Loslaten

Zonder negatief of melancholisch te willen klinken, heb ik de laatste tijd het sterke gevoel dat het allemaal gaat om loslaten. Nee, ik heb geen boeken van de Dalai Lama gelezen, een Mindfulness cursus gedaan of een psycholoog bezocht. Het enige dat ik probeer te doen, is naar mijn lichaam te luisteren. En als er één ding is dat me verteld wordt - op dagelijkse benodigdheden als slaap, eten en toiletbezoek na - dan is het dat mijn lichaam niet wil loslaten.

Ik had nooit verwacht dat het een echt fysiek gevoel zou kunnen zijn, maar het is er wel degelijk. Het herinnert me aan vroeger, toen ik tijdens ruzies met mijn broertje in mijn kamer op de grond zat, met mijn rug tegen de deur, mijn voeten tegen mijn bureau, handen plat op de vloer om mee te duwen. Alles om hem buiten te houden. Nu voelt het alsof ik weer zo zit, maar dan om te voorkomen dat iets de kamer verlaat.

Wat bedoel ik dan? Een jaar geleden zegde ik mijn baan op en koos ik voor het onzekere freelance bestaan. Vanaf dat moment moet je dingen loslaten, als eerste natuurlijk je vaste inkomen. Ik verwachte al dat ik delen van mijn leefstijl zou moeten loslaten: eindeloze koffiedates met vrienden, regelmatig uit eten, en in het algemeen niet over geld na te hoeven denken. Als er minder geld binnen komt, moet je bewuster zijn met hoe je het uitgeeft. Niks mis mee.

Maar gedurende het afgelopen jaar heb ik ook onverwacht dingen moeten loslaten die op een of andere manier te maken hadden met mijn keuzes. Ik moest mensen loslaten die ik belangrijk vond, ideeën over mijn leven waarvan ik niet wist dat ik ze had: ik keek naar mezelf en realiseerde ik me: dit was niet wat ik me had voorgesteld toen ik 10 was. Geen idee wat ik me precies voorstelde, maar niet dit.

Een van de belangrijkste dingen die ik moet leren loslaten is mijn mindset, iets waar ik nog steeds aan werk. Om anderen te kunnen overtuigen van mijn kunnen moet ik er eerst zelf in geloven. Maar dat blijkt moeilijker dan ik dacht. Dus eens in de zoveel tijd zit ik weer met mijn voeten tegen mijn bureau en mijn rug tegen de deur.
En dan het grootste obstakel: angst. Want dat is waar het uiteindelijk allemaal om gaat: de angst te mislukken, de angst om dingen niet te kunnen, de angst om mensen kwijt te raken, angst voor het onbekende leven dat voor me ligt, angst om niet genoeg koffie met vrienden te drinken. De angst maakt dat je verkrampt, dat je je schrap zet en vervolgens niet meer verder komt.

Dus de laatste tijd probeer ik langzaamaan los te laten, me niet te verzetten. Ik probeer mijn benen op te tillen zodat ik niet meer geklemd zit tussen de deur en het bureau. Als iets mijn kamer moet verlaten, dan gaat het maar. Misschien komt het terug, of iets anders kan binnen komen. Je weet nooit wat gebeurt wanneer je de deur open zet....

Reisperikelen

Eind 2013 verliet ik voor de vierde keer vaderlandsche bodem. Reizen is heerlijk. Ik houd van het 'onderweg' zijn, het niemandsland van vliegvelden en treinstations, waar je op kunt gaan in de massa die bezig is zich te verplaatsen van a naar b. De kleine rituelen die gepaard gaan met het reizen; de paspoortcontrole, het uitdelen van de maaltijden in het vliegtuig, de vreemde geuren en kleuren die bij nieuwe bestemmingen horen. En tenslotte de ontdekkingstocht in die nieuwe wereld, waar je moet uitzoeken hoe het nu allemaal precies in elkaar zit.

Reizen is heerlijk, maar het heeft ook een andere kant. Hoe meer ik reis, hoe meer ik me daarvan bewust word. Douaniers die je met grote argwaan aanspreken en je behandelen alsof je een gelukszoeker bent die nooit meer weg zal gaan. Het besef dat al die vliegtuigmaaltijden gepaard gaan met eindeloze hoeveelheden plastic. Het vliegen zelf dat in principe iedere milieuvriendelijke keuze die ik verder maak totaal teniet doet. De frustratie die bij de ontdekkingstocht op een nieuwe plek komt kijken als de dingen anders - en daardoor vaak onlogisch - zijn dan thuis.

Het is geen oplossing om dan maar onder een Amsterdamse steen te kruipen en nooit meer mijn paspoort en ondergoed in te pakken om weg te gaan. Dus besluit ik me niet te laten intimideren door norse douanebeambten en kies ik er bewust voor niet door de bodyscan te gaan.
En hoewel de nadelen van vliegen voor het milieu groot zijn, wegen ze uiteindelijk voor mij nog steeds niet op tegen die uiteindelijke bestemming ver van huis, en dus betaal ik iets meer ter CO2 compensatie (al is dat ook een dubieuze business) en neem ik verder (ook buiten het reizen om) altijd mijn eigen koffiekop en draagtas mee.
De frustraties van de ontdekkingstocht zullen blijven, maar uiteindelijk leiden ze vaak tot nieuwe inzichten, en leer je dat dingen ook anders gedaan kunnen worden.

Reizen is heerlijk. Maar ik denk dat het goed is om je te realiseren dat de andere kant er ook is. Vervolgens kan je daar dan natuurlijk weer mee doen wat je wil.