Toen ik de kleine tweede klas coupe binnenliep, zag ik in een oogopslag dat er tegenover een jonge vrouw nog twee vrije plaatsen waren. In diezelfde oogopslag meende ik haar te herkennen, maar in de drukte die hoort bij treinen en stations leek het me beter eerst te zitten. Mocht zij het zijn die ik dacht dat het was, dan zouden we wellicht een gesprekje kunnen voeren. Ik zette mijn tassen op de bank, mijn koffie op het tafeltje en mijn broodje ernaast. Nadat ik twee hengsels van tassen over mijn hoofd had getrokken, mijn sjaals had afgewikkeld en op het punt stond mijn jas uit te trekken viel het me pas op.
Ze huilde.
Shit.
Zo goed kende ik haar nou ook weer niet. Maar aangezien het hele proces al in volle gang was kon ik moeilijk doorlopen. Ik besloot te gaan zitten. Druk organiserend, bladerend in mijn agenda, intussen koffie drinkend, gluurde ik via het raam naar haar. Ze was het wel. En ze huilde nog steeds. Zachtjes. Had ze mij herkend? Zou ze me überhaupt herkennen? En nog belangrijker: zou ze herkend willen worden? Alles in mij riep: spreek haar aan! Vraag of het gaat! Want het gaat niet! Maar wat nou als ze helemaal niet wilde dat ik iets tegen haar zei? Dat ze nu gedwongen met een vage bekende, die ze eens in de zoveel tijd tegen zou komen, haar verdriet zou moeten delen? Zou ik haar dan in een ongemakkelijke positie brengen? Bij iedere wildvreemde zou ik gevraagd hebben of ik kon helpen, had ik gevraagd of ze wilde praten of niet. Maar nu durfde ik niet.
Aangezien ik sowieso niet eindeloos voorovergebogen in mijn agenda kon kijken, keek ik eens in de zoveel tijd lichtelijk verstoord op, in een duidelijke richting zodat ze zowel links als rechts ver buiten mijn gezichtsveld zat. Om vervolgens weer net zo strak me op mijn boekje te richten.
Ze snotterde nog wel, maar ze huilde niet meer. Maar nu was de situatie al zo lang op deze wijze gaande dat ik moeilijk op kon kijken om haar plotseling toch te herkennen. Als ze wist wie ik was, wist ze ook dat ik haar gezien had. Dan hielden we nu een status quo gaande die we niet meer gingen doorbreken. Althans, ik zou niet weten hoe. Ik probeerde me voor te stellen wat er gebeurd zou kunnen zijn, maar gezien de situatie leken me de meeste mogelijkheden toch niet afdoende. Er moest op zijn minst iemand gestorven zijn, of heel ziek. Of iets anders heel ergs, dat je nooit met een bijna bekende wil delen.
Het snotteren werd weer wat erger. Ik had me in de tussentijd al neergelegd bij het feit dat dit was hoe het zou zijn. En ik hoopte van harte dat ze in Utrecht zou uitstappen, zodat ze op zou kunnen gaan in de menigte. zonder dat ze geconfronteerd werd met mijn twijfelende aanwezigheid temidden van haar verdriet.
Dus ik zweeg, en ik bleef voorovergebogen zitten. Ik keek zelfs niet op toen ze inderdaad uitstapte. Maar vanaf het moment dat ze verdween hoop ik dat ze weet dat mijn stilte een teken van respect en medeleven was, en niet van desinteresse. En ik hoop dat het inmiddels weer wat beter gaat. Achteraf had het me toch beter geleken als ik wat had gezegd.
Sorry! Vaag bekende vrouw, ik had je graag getroost!
maandag 28 februari 2011
donderdag 24 februari 2011
Big Apple
Het is gemakkelijk om weg te zwijmelen bij mooie fantasieën over grote avonturen, belangrijke gebeurtenissen of andere toekomstige en wellicht daadwerkelijk uitgevoerde projecten. Maar om er dan vervolgens werk van te maken, dat is toch wel een tweede.
Dus kon ik heel makkelijk twee jaar geleden besluiten om over een jaar (in 2010) in New York te zullen wonen. Ik zag het al helemaal voor me: koffie drinken met vrienden in een van de duizenden coffeeshops, aan het werk op een plek met uitzicht over Manhattan, en net als alle andere commuters 's ochtends verveeld in de metro zitten omdat je nu wel weet hoe je het snelst op de plek van bestemming moet komen. Op het moment dat ik het bedacht zweefde ik bij iedere stap die ik zette nog op een halve meter hoogte van geluk omdat ik er (weer) was. Een half jaar eerder zette ik er mijn eerste stappen, werd verliefd, en besloot terug te gaan. Tijdens mijn tweede bezoek werd ik steeds weer emotioneel als ik dacht aan dat grote besluit dat ik zojuist genomen had. Dit zou mijn thuis worden!
Na terugkomst bleek het allemaal niet zo gemakkelijk. Zelfs het uitzoeken van de mogelijkheden kostte tijd en moeite en was vooral erg ontmoedigend. Hoewel ik in mijn fantasieën nog steeds koffie zat te drinken met nog onbekende vrienden, fietste ik in werkelijkheid gewoon weer door Amsterdam, dat er opeens veel mooier, fijner en zonniger uitzag dan dat ik het ooit had gezien. In de afgelopen twee jaar ben ik hernieuwde liefde voor Amsterdam gaan voelen. voor de cafés en theaters, waar ik met vrienden koffie drink, voor het feit dat ik overal op de fiets naar toe kan gaan, voor mijn werk en werkplek. Voor mijn leven hier.
Een mooi moment dus om er even uit te stappen. Niet voor altijd, en helemaal niet lang. Maar lang genoeg om even echt weg te zijn, en andere dingen te proberen. Zonder werk, zonder doel. Ik ga koffie drinken in New York. Ik ga schrijven, filmen en leven. En als het ook daar niet van komt (van dat schrijven en filmen) dan ga ik er gewoon zijn. Omdat het kan. Omdat mijn fantasie in verkleinde versie en met dank aan velen werkelijkheid is geworden.
De belangrijkste les? Dat je moet blijven fantaseren, maar dat je ook moet doen. Want who knows, sometimes dreams can come true.
Talking Big Apple '75
Dus kon ik heel makkelijk twee jaar geleden besluiten om over een jaar (in 2010) in New York te zullen wonen. Ik zag het al helemaal voor me: koffie drinken met vrienden in een van de duizenden coffeeshops, aan het werk op een plek met uitzicht over Manhattan, en net als alle andere commuters 's ochtends verveeld in de metro zitten omdat je nu wel weet hoe je het snelst op de plek van bestemming moet komen. Op het moment dat ik het bedacht zweefde ik bij iedere stap die ik zette nog op een halve meter hoogte van geluk omdat ik er (weer) was. Een half jaar eerder zette ik er mijn eerste stappen, werd verliefd, en besloot terug te gaan. Tijdens mijn tweede bezoek werd ik steeds weer emotioneel als ik dacht aan dat grote besluit dat ik zojuist genomen had. Dit zou mijn thuis worden!
Na terugkomst bleek het allemaal niet zo gemakkelijk. Zelfs het uitzoeken van de mogelijkheden kostte tijd en moeite en was vooral erg ontmoedigend. Hoewel ik in mijn fantasieën nog steeds koffie zat te drinken met nog onbekende vrienden, fietste ik in werkelijkheid gewoon weer door Amsterdam, dat er opeens veel mooier, fijner en zonniger uitzag dan dat ik het ooit had gezien. In de afgelopen twee jaar ben ik hernieuwde liefde voor Amsterdam gaan voelen. voor de cafés en theaters, waar ik met vrienden koffie drink, voor het feit dat ik overal op de fiets naar toe kan gaan, voor mijn werk en werkplek. Voor mijn leven hier.
Een mooi moment dus om er even uit te stappen. Niet voor altijd, en helemaal niet lang. Maar lang genoeg om even echt weg te zijn, en andere dingen te proberen. Zonder werk, zonder doel. Ik ga koffie drinken in New York. Ik ga schrijven, filmen en leven. En als het ook daar niet van komt (van dat schrijven en filmen) dan ga ik er gewoon zijn. Omdat het kan. Omdat mijn fantasie in verkleinde versie en met dank aan velen werkelijkheid is geworden.
De belangrijkste les? Dat je moet blijven fantaseren, maar dat je ook moet doen. Want who knows, sometimes dreams can come true.
Talking Big Apple '75
maandag 14 februari 2011
Jacob tv
Jacob ter Veldhuis is een Nederlandse componist die niet alleen prachtige moderne muziek maakt, maar die daarnaast voor zijn projecten ook gebruik maakt van projecties, geluidsfragmenten en andere visuals. Zijn nieuwste project heet The News, waarbij hij actuele nieuwsfragmenten gebruikt en verknipt voor een unieke muziekervaring. Ik hoorde over hem door Grab it, een stuk voor electirsche gitaar dat hij op uitspraken van ter dood veroordeelden componeerde.
Het is niet de meest rustige muziek, niet via de computer, en al helemaal niet als deze beelden je via een grote projectie in een concertzaal tegemoet komen.
Ik hou wel van dit soort combinaties, waarbij muziek, beeld en vooral de combinatie daarvan voor een ervaring zorgen, en zich daarmee onderscheiden van alle gewone concerten waarbij je met je ogen gesloten achterover in je stoel kan hangen.
Eigenlijk ben ik van mening dat je wel wat van je publiek mag verwachten. Waarom zou een avond vermaakt alleen maar rustig en gemakkelijk moeten zijn? Het mooie van dit soort avonden, waarbij je waarschijnlijk dodelijk vermoeid buiten komt, is dat je het nooit zult vergeten. Misschien is het dus toch maar goed dat niet ieder concert zo intensief is, want dan versmelten al die prachtige ervaringen wederom tot één grote brij. Laten we de uitzonderingen koesteren, en eens in de zoveel tijd werken tijdens een avondje uit.
Het is niet de meest rustige muziek, niet via de computer, en al helemaal niet als deze beelden je via een grote projectie in een concertzaal tegemoet komen.
Ik hou wel van dit soort combinaties, waarbij muziek, beeld en vooral de combinatie daarvan voor een ervaring zorgen, en zich daarmee onderscheiden van alle gewone concerten waarbij je met je ogen gesloten achterover in je stoel kan hangen.
Eigenlijk ben ik van mening dat je wel wat van je publiek mag verwachten. Waarom zou een avond vermaakt alleen maar rustig en gemakkelijk moeten zijn? Het mooie van dit soort avonden, waarbij je waarschijnlijk dodelijk vermoeid buiten komt, is dat je het nooit zult vergeten. Misschien is het dus toch maar goed dat niet ieder concert zo intensief is, want dan versmelten al die prachtige ervaringen wederom tot één grote brij. Laten we de uitzonderingen koesteren, en eens in de zoveel tijd werken tijdens een avondje uit.
dinsdag 8 februari 2011
Dagelijks
ik ben een enorme fan van The Daily Show. Voor de mensen die nog niet dagelijks, of in ieder geval op regelmatige basis, achter hun televisie of computer genieten van Jon Stewart en zijn crew: The Daily Show is een Amerikaanse talkshow waarin op satirische wijze het - meestal Amerikaanse - nieuws vanuit een links standpunt besproken wordt. De show bestaat al sinds 1996, Stewart presenteert sinds 1999. Een van zijn vaste reporters, onderdeel van The best F#@king News Team Ever, is Stephen Colbert, die zijn eigen net zo grappige, maar juist republikeins getinte versie van het nieuws geeft in The Colbert Report. Samen geven Stewart en Colbert een humoristische maar ook kritische weergave van de gang van zaken in de Amerikaanse politiek.
In het begin vermoedde ik nog dat er creatief gewerkt werd in de montagekamer, maar na enkele malen zelf voor een Amerikaans televisietoestel te hebben gezeten, en de verschillende talkshows en nieuwsuitzendingen te hebben gezien, realiseerde ik me dat het nieuws dat deze shows presenteren lang niet zo verknipt is als het lijkt. De conclusie zou mogen zijn dat een groot deel (alle?) van de Amerikaanse nieuwszenders creatiever en verknipter omgaat met de werkelijkheid dan twee satirische talkshows die aan het einde van de avond worden uitgezonden.
Een geliefd onderwerp van de show is FOX News, het grootste en meest rechts georiënteerde televisienetwerk. In reactie op de Restoring Honor Rally van FOX presentator Glenn Beck, organiseerden Stewart en Colbert eind oktober vorig jaar een Rally to Restore Sanity and/or Keep Fear Alive, waarbij ze de nationale media én de nationale politici tot de orde probeerden te roepen. Een evenement waar ongeveer 215.000 mensen op af kwamen.
En nu is er een Nederlandse editie van The Daily Show.
Met Jan-Jaap van der Wal als presentator. Die geen auto-cue kan lezen, en die de timing van Stewart mist. Met reporters als Daniel Arends en Bas Hoeflaak, die zogenaamd ergens op locatie staan om over een nieuwsfeit te praten.
Ik had me er zo op verheugd.
Ik miste een dergelijke show zo in het Nederlandse televisie aanbod.
Een show die kritisch kijkt naar de wereld, die niet bang is, waar een poging gedaan wordt om de verbanden te leggen, zodat je als kijker een nieuw inzicht zou kunnen krijgen, of op zijn minst zelf de verbanden kunt gaan zien.
Maar vooralsnog - en ik geef toe: er zijn pas vier afleveringen gemaakt, geef het zijn tijd, het moet groeien, alle begin is moeilijk, zeker als je de show vergelijkt met zijn Amerikaanse grote broer - lukt het me niet om mee te gaan in de grappen van de schrijvers. Waarom niet? Omdat ik het nationale Nederlandse nieuws zo knullig vind. Omdat ik geen zin heb in fragmenten uit DWDD, omdat ik het niet kan helpen te zoeken naar Peter van de Witte, als ik zijn wederhelft Bas zie. Omdat het voelt alsof de Nederlandse cabaretwereld genoeg had van Koefnoen en Kopspijkers en ze nu met z'n allen een nieuw projectje hebben.
Ik wacht af. Wie weet komen ze er nog lekker in. Of kom ik er nog lekker in. Het zou zo mooi kunnen zijn. Een Nederlandse Daily Show.
In het begin vermoedde ik nog dat er creatief gewerkt werd in de montagekamer, maar na enkele malen zelf voor een Amerikaans televisietoestel te hebben gezeten, en de verschillende talkshows en nieuwsuitzendingen te hebben gezien, realiseerde ik me dat het nieuws dat deze shows presenteren lang niet zo verknipt is als het lijkt. De conclusie zou mogen zijn dat een groot deel (alle?) van de Amerikaanse nieuwszenders creatiever en verknipter omgaat met de werkelijkheid dan twee satirische talkshows die aan het einde van de avond worden uitgezonden.
Een geliefd onderwerp van de show is FOX News, het grootste en meest rechts georiënteerde televisienetwerk. In reactie op de Restoring Honor Rally van FOX presentator Glenn Beck, organiseerden Stewart en Colbert eind oktober vorig jaar een Rally to Restore Sanity and/or Keep Fear Alive, waarbij ze de nationale media én de nationale politici tot de orde probeerden te roepen. Een evenement waar ongeveer 215.000 mensen op af kwamen.
En nu is er een Nederlandse editie van The Daily Show.
Met Jan-Jaap van der Wal als presentator. Die geen auto-cue kan lezen, en die de timing van Stewart mist. Met reporters als Daniel Arends en Bas Hoeflaak, die zogenaamd ergens op locatie staan om over een nieuwsfeit te praten.
Ik had me er zo op verheugd.
Ik miste een dergelijke show zo in het Nederlandse televisie aanbod.
Een show die kritisch kijkt naar de wereld, die niet bang is, waar een poging gedaan wordt om de verbanden te leggen, zodat je als kijker een nieuw inzicht zou kunnen krijgen, of op zijn minst zelf de verbanden kunt gaan zien.
Maar vooralsnog - en ik geef toe: er zijn pas vier afleveringen gemaakt, geef het zijn tijd, het moet groeien, alle begin is moeilijk, zeker als je de show vergelijkt met zijn Amerikaanse grote broer - lukt het me niet om mee te gaan in de grappen van de schrijvers. Waarom niet? Omdat ik het nationale Nederlandse nieuws zo knullig vind. Omdat ik geen zin heb in fragmenten uit DWDD, omdat ik het niet kan helpen te zoeken naar Peter van de Witte, als ik zijn wederhelft Bas zie. Omdat het voelt alsof de Nederlandse cabaretwereld genoeg had van Koefnoen en Kopspijkers en ze nu met z'n allen een nieuw projectje hebben.
Ik wacht af. Wie weet komen ze er nog lekker in. Of kom ik er nog lekker in. Het zou zo mooi kunnen zijn. Een Nederlandse Daily Show.
| The Daily Show With Jon Stewart | Mon - Thurs 11p / 10c | |||
| Bill O'Reilly Defends His Nazi Analogies | ||||
| ||||
Abonneren op:
Posts (Atom)