woensdag 29 juli 2009

Beestjes

Lieveheersbeestjes, welteverstaan.
Ik zie ze opeens overal. Het lijkt wel een plaag. Want geloof me, een lieveheersbeestje op een dag is leuk, maar twintig wordt vervelend.
Vandaag zat er eentje op mijn stuur, toen ik mijn fiets losmaakte bij mijn werk. In plaats van dattie wegvloog bleef hij zitten. Dus terwijl ik richting het Waterlooplein fietste kroop hij over mijn stuur, richting mijn hand. Daar vond hij blijkbaar een veilig plekje want tot aan de Sarphatistraat bleef hij daar zitten. Ik begon me lichtelijk ongerust te maken over zijn familie, waar hij plotseling wel erg ver van was verwijderd. Bij de Sarphatistraat wandelde hij de andere kant op, richting het slot dat om mijn stuur hangt. Pas toen ik onder de brug naar de Indische buurt fietste vloog hij weg.
Om van mijn ongerustheid af te komen heb ik nu maar bedacht dat hij de reiskriebels had en dat hij zin had om nieuwe dingen te gaan zien en andere werelden te ontdekken. Het was gewoon een reislustig lieveheersbeestje.

zondag 26 juli 2009

Afghanistan


Het moet geen pretje zijn geweest om de afgelopen, pak hem beet, vijftig jaar in Afghanistan te hebben gewoond.
Niet dat ik dat niet al wist natuurlijk. Ik volg het nieuws en ben op de hoogte van de ontwikkelingen sinds 2001 en de geschiedenis die daaraan vooraf is gegaan.
Maar afgelopen week las ik A Thousand Splendid Suns van Khaled Hosseini. Waardoor ik al die feiten die ik ergens in mijn geheugen had geparkeerd opeens toch anders ging zien. Binnen het levensverhaal van een paar mensen. En ook al zijn het verzonnen verhalen, het gaat ook om geleefde levens. Het beschrijft een wereld die heeft bestaan, met regels en gewoonten, waarin mensen geleefd hebben.

Zeven jaar geleden vloog ik van Singapore naar Amsterdam over Afghanistan heen. Amerika was een half jaar eerder het land ingevallen, ik had het nieuws op een afstandje gevolgd. Ik stond achterin het vliegtuig met mijn neus tegen het raam gedrukt en zag onder me een oneindige reeks droge bergen. Ik kon niet inschatten hoe hoog ze waren, ze benamen mijn adem. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om daartussen te staan.
Jaren later zag ik op televisie een Engelse journalist die met verschillende troepen, inclusief de onherkenbaar in tulbanden gewikkelde Taliban, sprak en door het land reisde. Ik zag meren, bossen, dorpen. Gewoon eigenlijk, een land.
Weer later zag ik in een documentaire de stam die in de opgeblazen Buddha's van Bamiyan, die door het verdwijnen van het toerisme opeens geen inkomen meer hadden.

Wat een land, wat een verhalen. Hopelijk krijgen ze ooit rust.

Nog een woord over het boek: lezen!

dinsdag 21 juli 2009

Weeds

Ik ben verslaafd. Ontzettend verslaafd.
Als ik een tijdje zonder zit, word ik zenuwachtig.
Ik blijf maar checken of ik weer een nieuwe dosis kan krijgen.
Op het moment dat ik die krijg voelt het heerlijk. Ik word langzaam high, blij, gelukkig. Na afloop blijft dat gevoel nog een tijdje hangen, om langzaam maar zeker weer te verdwijnen en plaats te maken voor het verlangen naar meer.
In het begin kon ik er echt geen genoeg van krijgen. Ik bleef het geluksgevoel opzoeken.
Ik zag mijn vrienden niet meer, bleef steeds thuis op de bank hangen en had genoeg aan mijn drug. Vervolgens probeerde ik uit alle macht vrienden ook zo gek te krijgen dat ze eraan gingen. Dan kan je het geluk delen, dat is natuurlijk ook mooi. Ik probeerde hen te overtuigen van het heerlijke gevoel, maar helaas heb ik tot dusver nog niemand zo ver gekregen en moet ik dus steeds weer in mijn eentje de trip aangaan.
Ik hoop dat het nooit ophoudt, dit gevoel. Wat ontzettend heerlijk dat dit op deze wereld bestaat!

maandag 20 juli 2009

Flash mob

Vandaag liep ik door het Vondelpark en zag ik overal groepjes mensen op het gras dansen.
Ik was op weg, en vroeg me wel even af waarvoor ze aan het repeteren waren, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Tot ik later vandaag op de NOS site zag dat de hele middag op verschillende plaatsen in de stad de zogenaamde flash mob toe had geslagen.
Ik was eerder al een keer onder de indruk van een Antwerpse mob, maar deze is een eerbetoon aan MJ (daar, nu heb ik hem toch genoemd hier). Al zoekend op youtube kwam ik er achter dat over de hele wereld dit soort eerbetonen worden gehouden.
Jammer, als ik het had geweten had ik Lucky Fonz III gelaten voor wat hij was en had ik een poging gewaagd mee te dansen.

dinsdag 14 juli 2009

Wiek

Ik zag Wiek, van Boukje Schweigman, waar ik al eerder over schreef. Boukje maakt prachtige voorstellingen, waarbij je je blijft verbazen over wat er nu weer gebeurt. Net als deze keer.


Ik had de voorstelling graag tijdens Oerol gezien, op het strand van Terschelling, maar toen dat uiteindelijk niet lukte, was ik blij met een herkansing op het Over het IJ festival. Geen eindeloos strand en duinen dus, maar de ruwe omgeving van de oude scheepswerf, de grauwe lucht boven het IJ, de klanken van aangrenzende voorstellingen en de kou van een zondagavond in juli.

In het prachtige decor van Theun Mosk bewegen drie meisjes.
Eerst nog onschuldig en lichtelijk verdwaasd. Dan opgejaagd door de wiek die hen steeds weer inhaalt. Steeds weer als ik me afvraag hoe deze scène zal stoppen, en wanneer, krijgt het een onverwachte wending die achteraf gezien niet anders had gekund. Wanneer je zelf langzaam moe en duizelig bent van het draaien, rennen en springen, vallen ze plotseling stil. Lijken ze wormpjes, die onopgemerkt hun gang kunnen gaan. Uiteindelijk gaan ze het gevecht aan, en draaien ze tegen de wiek in hun eigen rondjes.

In een fijne ontroering om zoveel moois verliet ik Amsterdam Noord.

zondag 12 juli 2009

Shock

Ik ben een beetje laks geweest de afgelopen maanden. Wat betreft Rufus in ieder geval. Laat ik het er op houden dat ik aangenaam afgeleid werd. Daardoor heb ik echter een hele ontwikkeling gemist, zo ontdekte ik gisteren na een youtube zoektocht.
Rufus had namelijk vrijdag de premiere van zijn eerste opera, Prima Donna, tijdens het Manchester International Festival. Ik was benieuwd en hoopte wat beelden te kunnen zien. Instead, I found something completely different.
Ik schrok. Om eerlijk te zijn.
Kijk, natuurlijk gaat het niet om het uiterlijk. Het zou wel heel oppervlakkig van mij zijn als ik alleen maar weg van deze jongen zou zijn omdat hij toevallig heel erg mooi is. Het gaat om zijn muziek, zijn charme en zijn humor.

Maar het is toch een mooie jongen. En da's mooi meegenomen.
Alleen, dan moet hij geen rare dingen gaan doen.
Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed wat er gebeurd is op het Engelse platteland. En waarom niemand tegen hem gezegd heeft dat hij zich misschien even moet scheren ofzo. Daar heb je vrienden voor, lijkt me. Misschien dat hij heeft besloten dat het echt om zijn muziek moet gaan. En niet om de looks.

Mijn zoektocht resulteerde in de ontdekking dat hij tijdens de premiere op het einde opkwam als Verdi, vandaar de overmatige haargroei. De vraag is nu of hij hem laat staan, of dat hij toch weer snel de oude Rufus wordt. Ik hoop toch het laatste.



maandag 6 juli 2009

Observatie

Vandaag zag ik een toch wel redelijk dikke mevrouw op de fiets, moeilijk manoeuvrerend met een afgetraind klein hondje dat naast haar mee zou moeten rennen, maar dat eigenwijs aan de andere kant van de fiets was gaan lopen.
Toen ze het beestje eindelijk weer met veel gedoe met riem en voorbij rijdende auto's aan de goede kant van haar fiets had gekregen, onderwijl te langzaam doorfietsend, zei ze tegen hem: 'zo, we gaan even een ijsje eten'.
Welja, dacht ik.

vrijdag 3 juli 2009

Vissenkom

Everybody needs a fishbowl, zegt Barry Schwartz in zijn lezing over de paradox van de keuze.
Ik ben het met hem eens. Hij heeft me het antwoord gegeven dat ik zocht.

Zeven en een half jaar geleden, op 1 januari 2002, werd ik vegetariër. In eerste instantie uit idealistisch oogpunt. Ik wilde niet meer meedoen aan een proces waar ik het tot in de details niet mee eens ben. Daarnaast voelde ik me hypocriet dat ik wel beesten at, maar ze niet zelf zou doden.
Een prettige bijkomstigheid, zo ontdekte ik langzaam, was dat ik in restaurants veel minder moeite had met mijn menukeuze. Uiteindelijk staat er vaak maar een, hoogstens twee, vegetarische gerechten op de kaart. Mijn eerste vissenkom.

Op andere gebieden probeer ik ook vissenkommetjes te creëren voor mezelf. Zo probeer ik zo 'groen' mogelijk te leven: ik recycle, laat mijn oplader niet in het stopcontact zitten, eet zo veel mogelijk biologisch. Dat soort dingen.
Daardoor wordt ik soms door mensen gezien als een soort dwaze idealist, want 'het helpt toch niet'. Mijn antwoord gaat vanaf nu zijn: jawel, want het is een vissenkommetje. Het helpt mij, bij het maken van keuzes.
Waarom alleen maar nieuwe spullen kopen als vrienden en familie genoeg oude meuk hebben om mijn huis weer mee te vullen? Waarom bij Mc Donalds een vieze salade eten als ik ook in een lokaal restaurantje iets kan eten?

Er moeten meer vissenkommen komen. Ik heb nog steeds geen behang of lampen gekocht omdat ik niet kan kiezen. Ik haat kleren kopen omdat ik niet door de massa heen langs ellenlange kledingrekken wil lopen. Ik heb geen pensioenfonds omdat ik niet weet welke het beste is.

En wanneer iemand mij weer eens op mijn inconsistente gedrag wil wijzen: je beweert groen te leven, maar vliegt wel jaarlijks naar Verweggistan, dan zeg ik: de wereld is mijn vissenkom, en ik wil haar helemaal ontdekken!

woensdag 1 juli 2009

Columns vervolg

Met het risico dat iedereen na mijn vorige berichtje nu wel al op de hoogte is, wil ik toch een kleine aanvulling geven op mijn verhaal van gisteren.
Maar dan ook alleen omdat het zich in Beijing afspeelt... En Wouter zo leuk meedoet.