woensdag 27 mei 2009

Een brug te ver

Ooit, lang geleden, fietse ik met iemand na een zwaar gesprek samen weg. Bij de eerste brug aangekomen zag ik hem vaart minderen, en kon ik hem met een licht duwtje in rug erover heen krijgen. Veelzeggend, maar totaal tegenstrijdig met de aard van ons gesprek.

Toch ben ik van mening dat je aan bruggen kunt je zien hoe je je voelt.
Laat ik voor mezelf spreken.
Als alles goed gaat vlieg ik er met mijn fiets over heen. Letterlijk. Ik neem een korte aanloop van drie, vier, stevige trappen, geef mijn fiets nog een extra duwtje door twee slagen onderaan aan het begin, en laat mijn geluk verder zijn werk doen. Meer heb je niet nodig. Hoppa!
Als het wat minder gaat krijg ik mijn fiets niet omhoog. Al bij de aanloop zakt de weemoed me in de benen, die te zwaar zijn voor de laatste twee slagen en moet ik doortrappen terwijl ik omhoog fiets. Brug opwaarts voel ik dan de snelheid minderen en haal ik niet eens het hoogste punt. Op hele slechte dagen moet ik zelfs nog met mijn voet een trapje na geven op de grond. Geen goed idee bij ijzel of sneeuw.

Mocht je me ooit zien ploeteren op een brug, dan kan je twee dingen doen. Maken dat je wegkomt, of even een kopje koffie met me gaan drinken.

dinsdag 26 mei 2009

Tact

Ik ben niet een erg tactvol persoon. Direct, zou je het ook kunnen noemen. Meestal kom ik ermee weg door na een tactloze opmerkingen lichtelijk onnozel te lachen en me langzaam om te draaien. Soms realiseer ik me iets te laat dat het weer zover is. Zoals vandaag, toen ik iemand vroeg of ze bewust op haar 42e een kind had gekregen en zij antwoordde dat er drie miskramen aan vooraf waren gegaan. Oeps.

Enige tijd geleden zong ik met mijn koor in een kasteel, alwaar groepen verkleed en wel rondgeleid werden. Toen een man langs ons liep in kasteelheren-pak, viel me op dat hij een arm miste. Zonder na te denken zei ik: meneer, u mist een arm. Doelend op het pak, de verkleedpartij en mijn veronderstelling dat dit met elkaar te maken had. De anitclimax van het verhaal is dat hij geen arm miste, en slechts met zijn handen op zijn rug liep.

Ik kon echter achteraf door de grond zakken voor het bijna-genante moment dat ik had gecreëerd. Vanaf nu denk ik voordat ik praat.

zaterdag 23 mei 2009

Succesvol

Gesprekje op het terras:

- Ik zou willen dat ik succesvol was, echt succesvol
- Wat zou je dan wel hebben wat je nu niet hebt?
- Succesvolle kleren, succesvolle kinderen, een succesvolle man
- Met een succesvolle boot neem ik aan?
- Uiteraard.

Mevrouw in witte linnen broek en dito hemdje loopt langs.
- Volgens mij zijn witte kleren succesvolle kleren.
- Waarschijnlijk wel. Ook al ziet het er niet uit.
- Maar ja, ook als je succesvol bent moet je iedere dag poepen.
- Dat is toch niet zo erg?
- Volgens mij kan je het nog het meest afmeten aan je poep.
- Pardon?
- Als je succesvol kan poepen, dan ben je vast verder ook succesvol.
- Wanneer poep je dan succesvol?
- Succesvolle poep bestaan uit drie elementen. De eerste ben ik even kwijt, maar 2 is pindakaas kleur en 3 is niet te hard en niet te zacht.
- Interessant. Dan ga ik mijn dieet maar eens aanpassen.

vrijdag 15 mei 2009

Life is for living

Mijn motto.
Onder mijn e-mails, boven deze blog. Zelf bij de belastingdienst kennen ze me onder deze naam.
Ik zag deze zin ooit op een menu bord buiten een café in Nieuw Zeeland staan. Life is for living. Geen idee wat je geserveerd kreeg als je ernaar zou vragen. Het gerecht des levens misschien, met alle ingrediënten die je kan verzinnen; verdriet, plezier, geluk, liefde, angst, blijdschap, ongeluk, spanning, verveling. Ga zo maar door.
Ik vind het een mooie zin. Soms vergeet ik de betekenis even. Dan wordt het een 'dingetje'. Een tegelwijsheid.
Maar meestal duurt dat niet lang en realiseer ik me alweer snel waar het voor mij voor staat: kiezen om te doen wat je doet. Dromen durven te hebben en die proberen te verwezenlijken. Niet blijven hangen in situaties waar je niet blij van wordt. Je steeds weer realiseren dat jij de enige bent die jouw leven leeft. Durven. Doen.
Dat weerhoudt me er overigens niet van om regelmatig weg te suffen en me te nestelen in gemakzucht. Waarbij ik niet nadenk over wat ik doe, of waarom. Tot er weer iets gebeurt dat me doet realiseren dat ik leef, en dat ik dat met overtuiging moet doen.

Onderstaand symbool is voor mij onlosmakelijk hiermee verbonden. De Koru, die staat voor de wijze waarop het leven hetzelfde blijft en tegelijkertijd verandert.

donderdag 14 mei 2009

Het vvg

Ik hou van luchthavens. En van het onbestemde gevoel dat er onlosmakelijk mee verbonden is. Tijdloosheid. Je bevindt je tussen twee werelden, waar je geen besef meer hoeft te hebben van je leven, waar je los staat van alles. Mijn voorkeur gaat er naar uit om zelf, alleen, reizend, op luchthavens te zijn. Voor vertrek, inchecken, door de douane, kopje koffie, wat rondwandelen, boekje lezen in de wachtruimte. Of in transfer, rondlopend, rekening houdend met de tijd die je er moet doorbrengen, gesprekjes beginnen met mensen bij de 'foodcourts', of ergens in de rij. En de aankomst. Op de nieuwe bestemming, met alle nieuwe mogelijkheden nog voor de boeg, of bij thuiskomst, met een fijne melancholie over de voorgaande periode en moe na het lange vliegen.

Als het niet anders kan, en ik zelf niet weg ga, vind ik het absoluut geen probleem om vrienden op te halen of weg te brengen naar het vliegveld. Om de tijd samen zo lang mogelijk te rekken, en om een vleugje te mogen opsnuiven van het vliegveld-gevoel.

Daarom hou ik dan ook van alles wat zich op een vliegveld afspeelt. Jaren geleden eindigde de film Love Actually volgens mij met een heerlijke aankomst-scène van allerlei mensen die elkaar in de armen vallen. Tirza, van Grunberg, heeft vliegveld scènes (wat het boek zeker ten goede komt), en tegenwoordig is Hello Goodbye weer op televisie.
Ondanks de ietwat insinuerende muziekjes (Arabisch bij Turkse mensen) en 'sfeer' beelden van koffers op transportbanden vind ik het een heerlijk programma. Omdat het vliegveld-gevoel zo aanwezig is. De verwachting van de mensen die weg zullen gaan. De spanning van de mensen die wachten op een terugkomst. Het wachten.
En last but not least: de verhalen van al die mensen die daar staan te wachten. Iedereen heeft een verhaal. Een meneer die snotterend vertelt over de rituelen die hij vijf weken zal missen als zijn vrouw weg gaat. Een jongen die zijn liefde voor zijn vriendinnetje alleen kan tonen door zijn tatoeage te laten zien. Een Koerdische mevrouw die in huilen uitbarst als haar man naar Turkije vertrekt. Iedereen heeft een verhaal.

woensdag 13 mei 2009

Uit de mouw geschud

Jij zegt:
ik moet weg
ik kan dit niet.
Laat me gaan.
Laat me vrij.
Ik kijk je aan
en streel je wang.
En zeg: Je hoeft niet bang
te zijn voor mij.

zondag 10 mei 2009

Digitale vrienden

Zondagmiddag online.
Op Facebook krijg ik een berichtje van een vriend uit NY. Een van zijn vrienden speelt in de Melkweg vanavond, of hij even kaartjes voor me moet regelen... Tuurlijk! Altijd leuk! Jon Solo speelt met Brett Dennen in het voorprogramma van the Fray. Aangezien dat soort shows altijd later beginnen dan aangekondigd kom ik met R. die ook van leuke bandjes houdt, rond achten bij de Melkweg. Er wordt nog gebouwd. Om half negen komt de band op. Het applaus is echter van dien aard dat wij het donkerbruine vermoeden krijgen dat dit de uitverkochte hoofdact is.
Ik heb geen iPhone, dus kan niet even snel het internet op om via Facebook Jons nummer te vragen, de sms laat op zich wachten. Aangezien the Fray niet ons kopje thee is gaan we onverrichter zake weer naar huis.
Thuis gekomen goggle ik beide heren en stuit op een groot aantal melige videoblogs van hun tour (op de site van Brett te zien) en hun myspace-sites.
Verdorie, dit is nog echt leuke muziek ook! Aanstaande woensdag staan ze in Rotterdam in Rotown en volgende week maandag in Eindhoven in de Effenaar. Wie gaat er mee?

Jon maakte de muziek bij onderstaande video, die dan weer gemaakt is door Dave, uit NY.

2008 Cherry Blossom Time-lapse at Brooklyn Botanic Garden from Brooklyn Botanic Garden on Vimeo.

vrijdag 8 mei 2009

Contactadvertentie

Socialisme

Zoals ik gisteren zei, is heel conservatief Amerika (voor zover ik dan kan beoordelen) in de ban van het socialisme. Beter gezegd: de angst voor het socialisme. Ook Stephen Colbert, een soort vervolg op the Daily Show, merkte dit op:

The Colbert ReportMon - Thurs 11:30pm / 10:30c
Sean Hannity's Liberty Tree
colbertnation.com
Colbert Report Full EpisodesPolitical HumorGay Marriage

donderdag 7 mei 2009

Hamburger

Ik ben fan van The Daily Show. Als je wilt weten wat er zoals speelt in de VS, gezien door de ogen van erg grappige Amerikanen, moet je deze show zien. John Steward toont vaak een keur aan Amerikaanse televisiestations die wij helaas, of misschien gelukkig, niet kunnen ontvangen. Het is vaak ongelofelijk wat daar zoal gezegd wordt. Zo is men er blijkbaar tegenwoordig van overtuigd dat Obama de VS tot een socialistische staat zal ombuigen. En om onverklaarbare redenen heeft men een zeer negatieve connotatie bij het woord socialistisch. Het is het nieuwe communisme lijkt het wel.
Maar al die leuke televisienetwerken hebben ook genoeg tijd om aan andere belangrijke gebeurtenissen te wijden. Zoals afgelopen week gebeurde, toen twee mannen gingen lunchen...

The Daily Show With Jon StewartM - Th 11p / 10c
Where's the Chief?
thedailyshow.com
Daily Show
Full Episodes
Economic CrisisPolitical Humor

woensdag 6 mei 2009

Spelen

Mijn straat wordt 'onder handen genomen'. Zo werd het volgens mij geformuleerd in de brief die ik van het stadsdeel kreeg.
Of 'opnieuw ingericht'. Het komt op hetzelfde neer. In eerste instantie dacht ik dat ze slechts nieuwe bestrating zouden leggen. Dat mocht ook wel, want telkens als ik met met fiets over de stoep reed braken mijn wielen bijna in tweeën. Toen alles eenmaal open lag realiseerde ik me dat men (geen idee wie deze opdracht uiteindelijk uitvoert, wie bel je als je een straat opnieuw gaat inrichten, niet de IKEA lijkt me?) van de gelegenheid gebruik maakt om nieuwe gasleidingen, UPC kabels en andere zooi te leggen. Akkoord. Dat is handig. Dat snap ik.
Maar ik begrijp niet waarom ze nu de hele weg hebben opengebroken om aan het einde een of ander spannend bassin te construeren, waar grote buizen in leeglopen die op zijn minst een enorme zooi creëren.
Water en zand, dat gaat niet goed. Voeg daar ons deel van de stedelijke pluisjesregen bij en de neerslag van de afgelopen dagen, en je krijgt een prachtige modderboel.


Net als mijn buren liep ik mopperend en stampend het huis in, dat momenteel in een gratis peeling van den voetzool voorziet door alle zand dat mee naar binnen gedragen wordt.
Tot ik me realiseerde: instelling is alles. Dus vanaf nu zie ik deze tijdelijke chaos niet meer als overlast. Ik ga er anders naar kijken. Ik heb namelijk een enorme zandbak voor mijn deur! Een straatstrand, waar ik dit weekend met mooi weer mijn ligstoel naar verplaats, om te genieten van de serene stilte (want autoloos).
Wie wil mag komen buiten spelen. Maar wel voeten vegen als je naar de wc wilt!