Site

Voor iedereen die geinteresseerd is geraakt door voorgaande verhaal: kijk snel op deze site
Met alvast een voorproefje:

Avondje uit

Links van me zie ik de skyline van New York. The Empire State Building, nog net zichtbaar in de bewolkte lucht. Het regent. En ik zit in een andere wereld, Thuis bij Erwin en Scott, die in NJ wonen. Het lijkt onwerkelijk, de stad aan de overkant van het water. En toch is het echt. Ik zie auto's rijden, lichtjes aan en uit gaan.

Afgelopen week zat ik op een pluche rode bank, in een vreemd alternatief theater in Brooklyn, waar J sinds deze week woont, en vroeg ik me af waar ik nou weer terecht was gekomen.
Eerder die avond speelde de band in de Lower East Side. Daarna gingen we, met 14 mensen in een busje gepropt, over de Brooklyn Bridge, naar J's huis. Een theatergroep heeft een oud pakhuis omgebouwd tot theater, met op de tweede etage kantoren en daarboven kamers. Zonder ramen, dat wel. Maar wel redelijk groot, en lekker alternatief. Daar aangekomen bleek dat het gastoptreden van de freaks nog niet klaar was. En werden we dus getrakteerd op de meest bizarre voorstelling die ik ooit gezien heb. Een dwerg zonder armen die een drumstel optilde aan kettingen die aan zijn oorringen werden bevestigd, een meneer die van top tot teen getatoeerd was met groene puzzelstukjes (nee, echt, overal (en die een of ander goedje uit zijn maag oppompte dat vervolgens door iemand anders werd opgedronken), een jongen die de fooien van die dag op zijn lijf liet nieten (men mocht zijn dollar met een nietmachine op zijn lijf bevestigen) en nog een paar ietwat gewonere mensen die gewoon vreemd geverfd waren en andere rariteiten uithaalden.

En ik was niet eens zo heel erg onder de invloed van het een en ander.
Uiteindelijk belandden we met de freaks om 3 uur 's nachts in een Mexicaans restaurant, want eten moet je toch. Beetje kletsen. Zo zei puzzelman bijvoorbeeld dat zijn oorstukjes (ja, hij heeft stukjes uit zijn oren laten halen om nog meer op een puzzel te lijken) in een diepvries in Vegas liggen. Dat soort gesprekken. Verder zijn het aardige mensen hoor. Alleen is het toch even schrikken als je 's ochtends puzzelman in zijn onderbroek tegen komt..

Inspiratie

Ik ben nu een week hier en heb de man van mijn leven alweer twee keer gezien. Hopelijk vanavond een derde, en waarschijnlijk laatste, keer. Het was een heel avontuur om hem te zien optreden in Montclair, NJ. De reis heen viel mee (los van dat mijn reisgenoot zijn jas verloor en nooit meer weder zal zien), maar terug duurde wat langer. Gelukkig ligt mijn appartement erg centraal en hoefde ik niet naar de rafelranden van de stad te reizen. Veel muziek gezien, veel koffie gedronken, veel gelezen. En al wat daarbij hoort. Veel gesprekken, veel indrukken. En veel ideeen. Waarvan ik nog niet precies weet wat ik ermee moet. Maar dat zal de tijd wel leren. Oude vrienden gezien, en vrienden van vrienden.
Met nog een week te gaan en veel afspraken op mijn agenda tel ik met vrees de dagen die ik nog heb..
Ik moet misschien maar weer gaan sparen voor een ticket.

Tart nooit het lot

Ik heb vast iets gedaan waardoor ik het lot tartte, waardoor ik uiteindelijk vreselijk vertraagd in NY aankwam. Intussen was ik al 24 wakker, en kon ik niet meer echt nadenken. De dronken Portoricaan die in de metro tegen me begon te praten, mijn hand wilde kussen en blijkbaar met me mee wilde (zo goed is mijn Spaans niet) merkte duidelijk mijn vermoeidheid niet op. Misschien had ik onderstaand filmpje niet moeten plaatsen.

Maar goed. Na de dronkaard vriendelijk afgewezen te hebben (wat hij niet zo leuk vond) stond ik op 8th Ave, en moest ik nog een paar blokken lopen naar mijn huis. Ik heb dus nu een tijdelijk huis. In Chelsea. Met een slaapkamer, een badkamer, keuken, en woonkamer. Gewoon, een huis. Maar wel van mij.

Vanochtend trok ik de deur achter me dicht en liep ik over 8th Ave. En was ik heel, heel erg gelukkig. New York is leuk!!

Avontuur

Het is bijna weer zover. Morgen stap in het vliegtuig om me een een kort, maar hopelijk groots en meeslepend, avontuur te storten. Geen nieuwe plekken dit keer, maar gewoon fijn en vertrouwd terug naar New York... Om te kijken of ik nou echt verliefd ben op die stad. En wat ik daar dan mee moet.
Afgelopen week kwam ik langs onderstaand liedje. Dat meer van toepassing is nu dan ooit...



I like to be in America!! Ai ai ai!!

Boeddha

De afgelopen dagen heb ik voor een filmproject op een aantal plaatsen in Nederland jonge mensen gefilmd die lid zijn van SGI, Soga Gakkai, een boeddhistische stroming. Elke bijeenkomst begint met ' chanten' oftewel reciteren. Op hun site staat hierover:

Het is door onze dagelijkse gongyo, ofwel ‘volhardende beoefening’, en daimoku, de recitatie van de universele wet van Nam-myoho-renge-kyo; hierdoor stellen we onszelf in staat de weerstand en laster ten opzichte van de Wet van het leven, die we in voorgaande levens hebben ontwikkeld en die nu onze ‘spiegel’ dof maken, uit te wissen. Door dagelijks gongyo en daimoku te doen onthullen we de krachtige en zuivere levensconditie van onze boeddhanatuur

En aangezien ik op bezoek was en hen ging filmen, was het minste dat ik kon doen meedoen. Zeker aangezien het meestal 'slechts' een kwartiertje gedaan werd. Nu is een kwartier lang Nam-myoho-renge-kyo zeggen nog helemaal niet zo makkelijk. In het begin ging ik lekker mee, totdat de woorden opeens een andere klank kregen, en ik opeens vergat wat ik eigenlijk moest zeggen, waarna ik vervolgens dan zeker vijf minuten bezig was om, al reciterend, deze woorden gewoon weer op de juiste manier uitgesproken te krijgen.

Ik weet niet of ik het zou kunnen, dagelijks een uur (je mag zelf je tijd bepalen, maar een uur vinden de meesten het fijnst) zittend voor een rol met Japanse tekens mijn zegje doen. Daarnaast kon ik het ook niet helpen dat ik me steeds afvroeg waarom dat op deze manier allemaal moet. Waarom hebben al die geloven toch steeds van die ietwat vreemde rituelen? Nu ben ik anti-religieus opgevoed, dus waarschijnlijk zal ik het nooit helemaal begrijpen. Maar het intrigeert me wel, al die werelden waar ik geen weet van heb.
En wie weet komt er ooit een moment dat ik een heel duidelijk doel voor ogen heb waar ik dan voor kan chanten. Tot die tijd doe ik het nog maar op de heidense manier, door op mijn eigen gevoel en gedachten te vertrouwen.