De laatste lach

Als je zwanger bent blijk je overal vrouwen met kinderwagens te zien. Als je het getal 23 belang toekent kan je alle cijfercombinaties die je dagelijks tegenkomt tot dat getal terugbrengen. En als je van bepaalde muziek houdt is het opvallend hoe de artiest en zijn muziek de wereld om je heen bevolken. En dan heb ik het niet over artiesten als Coldplay en Amy Winehouse die elk moment op de radio zijn en die iedereen schijnt te kennen.

Kijk, dat ik in New York op 14th Street aan een liedje van Rufus moet denken is logisch, daar zingt hij over. Net als op 5th Avenue, of in de Tiergarten in Berlijn. Da's niet zo gek. En dat ik, als ik kijk hoe laat het is en het blijkt 11:11 te zijn, moet glimlachen heeft waarschijnlijk meer met mij te maken.

Maar langzaam begin ik te geloven dat hij overal is. Als tweede stem in een liedje dat een nieuwe vriend me liet horen (die overigens zelf niet wist dat Rufus meezong), in gesprekken van wildvreemde mensen om me heen. En in het Nederlandse cabaret. De Nederlandse cabaretwereld heeft Rufus ontdekt dames en heren. En dan heb ik het niet over een beginnende cabaretier die een liedje van hem covert of vervormt. Nee, eerst hoor ik Lebbis een heel verhaal over Rufus houden (in een betoog voor downloaden overigens) en vervolgens sluit de cabaret goeroe van dit moment, Freek de Jonge, zijn laatste show af met een liedje waar niet alleen Rufus, maar zijn hele familie zingt.

Tja, dan is mijn dag ook weer goed.

Alles is goed

Gisteren zag ik de voorstelling 'Alle is goed' van Geinke Deuten.
Een voorstelling over de laatste twee mensen op aarde en vijf herten die hen proberen te redden van de ondergang. Ik was direct fan van de herten. Die twee mensen konden me niet zo veel interesseren. Het enige wat zij deden was de hele situatie ontkennen. Uit paniek. Maar ook omdat dat ons zo eigen is.
Alles wat ik verder over ontkenning zou willen zeggen wordt helaas een verschrikkelijk cliché of een aantijging die ik helemaal niet wil maken.
Dus verleg ik de aandacht subtiel naar de hertjes. Die dus echt geweldig zijn.

Kerstsfeer

Ik hou niet van feestdagen. Opgelegde gezelligheid gaat er bij mij nou eenmaal niet zo goed in. Verplichte etentjes, gezellige momenten, een kerstboom. Voor mij hoeft het niet.
Maar na het zien van onderstaande filmpje kreeg ik spontaan zin om kaarsen aan te steken. Een wijntje in te schenken. En iedereen te bellen waar ik van hou om ze te vertellen dat ik van ze hou.
Of, wacht even, nee, ik ga gewoon nog een paar keer kijken.



De allervriendelijkste en lichtelijk zenuwachtige heer links is Jorn Weisbrod, de vriend van Rufus, voor wie dat nog niet wist.

Dag 7: grande finale

Al meer dan een week vraag ik me af welke film ik dit jaar als de beste zou kiezen. Ik zag documenaires die mooi, nodig, informatief of ontspannend waren. En sommige die naar waren. Maar ik kon niet kiezen. Er stak er geen één bovenuit.
Onbewust had ik the best for last bewaard. Gisteren zag ik drie erg indrukwekkende films. De minst interessante was Devils Bargain, over de internationale, illegale, wapenhandel (itt de legale wapenhandel). Qua onderwerp heel interessant, maar de voice over van Kiefer Sutherland kon me niet helemaal bekoren en de beelden waren me iets te 'National Geografic' achtig. Afgezien daarvan was het wel een goede documentaire, die me vooral weer in verbazing over deze wereld achterliet.
Op een gedeelde eerste plaats staan Standard Operating Procedure, van Errol Morris die ook Thin Blue Line heeft gemaakt, en Addicted to Plastic, van Ian Connacher. Morris, die allerhande bijzondere technieken gebruikt bij het maken van zijn films, heeft het verhaal achter de foto's van Abu Graib gevangenis in Irak gefilmd. Interviews met de betrokkenen (Amerikaanse soldaten), mooie collage's van de foto's zelf en nagespeelde scènes om het geheel levendig te maken (wat niet nodig is voor mensen met een goede fantasie). Indrukwekkend, ongelofelijk en dan ook nog mooi.
Voor Addicted to plastic heeft Connacher twee jaar de wereld over gereisd om met wetenschappers, idealisten, ondernemers, onderzoekers, activisten en fabricanten te praten over de belangrijkste stof in ons leven: plastic. Kijk voor de lol even om je heen en zie waar het staat, hangt of ligt. En bedenk dan dat het ook nog zit in de helft van alle dingen waar je het niet verwacht. Plastic is overal. En dat is niet goed. Want plastic is niet afbreekbaar. Dus zit het in de grond, wordt het weggespoeld met de regen, komt het uiteindelijk in de zee, in vissen en vogels en ook in ons terecht. In miniscule deeltjes. Maar toch. Los van de inhoud was het ook nog eens een fijne film om naar te kijken: snel (maar neit te) gemonteerd, leuke animaties, heldere beelden en een goede voice over.
En nu is het voorbij. En heb ik vierkante oogjes en heel veel indrukken om te verwerken.

Dag 6: spijbelen

Ik heb gespijbeld. En het was heerlijk. Ik heb lekker op zaterdag uitgeslapen en Gods, gambling and LSD aan me voorbij laten gaan. Ik had al van horen zeggen begrepen dat het niet de meest indrukwekkende film was. Dus dat geloof ik dan maar. Ik hoefde nu pas om 15 uur aan te treden voor een film over Rwanda. Altijd leuk op zaterdagmiddag.
Iseta, behind the roadblocks, gaat terug naar een straat in Rwanda. Veertien jaar geleden werden hier de enige beelden gemaakt van daadwerkelijke moorden tijdens de genocide. Er zijn meer dan en miljoen mensen hier vermoord, maar alleen deze vier staan op tape. De journalist die ze maakte gaat terug en praat met nabestaanden om de mensen die je in de verte kunt zien een naam en een gezicht te geven. Erg indrukwekkend. Zeker als je daarna de families samen met de moordenaars naar de beelden ziet kijken. Dan rijst de vraag: mag je dit doen, voor een film? Blijkbaar wel. Jammergenoeg had de interviewer die het gesprek met de regisseur achteraf leidde zich niet goed voorbereid en eindigde het geheel met een geïrriteerde zaal over zoveel onprofessionaliteit.
Uren later viel ik bij .In for morion steeds bijna in slaap. Het enthousiasme van anderen uit de zaal deed me twijfelen aan mijn eerdere stelling over hoe interessant zo'n film dan is. Misschien lag het toch aan mij? Gelukkig kon ik 's avonds wel wakker blijven bij Heart of Factory. Over fabrieksarbeiders die het woord communisme weer zijn eigenlijke betekenis teruggeven. Che's geest leeft voort. Gelukkig. Leve de revolutie!